Gen. Stanisław Rostworowski (1888-1944) pochodził z Krakowa, zdobył gruntowne wykształcenie, uzyskując dwa tytuły naukowe: doktora chemii oraz filozofii. Gdy wybucha I wojna światowa, jako zwykły szeregowiec zgłasza się 2 września 1914 r. do formowanego na terenie Galicji polskiego wojska, do kawalerii. Walczył w II brygadzie Legionów. Wśród ułanów nazywano go „Zagończykiem”, gdyż wzorem Wołodyjowskiego i Kmicica, szukał na ochotnika wszelkich bitewnych przygód, wykazując się podczas patroli i zwiadów. Był za to doceniany przez przełożonych i szybko awansował. Za udział w bitwie pod Rokitną (1915 r.) chorąży Stanisław Rostworowski otrzymał złoty medal I klasy za waleczność. Aktywnie uczestniczył w pracach nad tworzeniem wojska polskiego. W 1917 r. uzyskał awans na rotmistrza. Jako adiutant Rady Regencyjnej (namiastki rządu polskiego) Rostworowski został skierowany do Wielkopolski z tajną misją rozszerzenia zasięgu werbunku do wojska. Odwiedzając posiadłości ziemskie, trafił do rodziny Mycielskich w powiecie szamotulskim. Tam poznał swoją przyszłą żonę, Zofię Mycielską. Ślub odbył się 25 września 1918 r. w Gębicach. Ponieważ młode państwo polskie potrzebowało zaufanej kadry oficerskiej, Rostworowski pozostawia rodzinę w Gębicach i pełni ważne funkcje wojskowe; uczestniczył w powitaniu przybywającego z Magdeburga Józefa Piłsudskiego, a w sierpniu 1920 r. podczas słynnej bitwy warszawskiej zwanej „cudem nad Wisłą” był jednym z głównych oficerów operacyjnych. Po odejściu w 1935 r. z czynnej służby wojskowej osiadł w Gębicach. Jednak tylko cztery lata mógł cieszyć się pracą w zaciszu rodzinnym. Wybuch II wojny światowej zmusił S. Rostworowskiego do opuszczenia Gębic; walczył w obronie Warszawy, a po jej kapitulacji przedostał się do Paryża, gdzie jako pierwszy złożył relację z obrony Warszawy gen. Władysławowi Sikorskiemu. W maju 1942 r. poszukiwany listem gończym przez Niemców Rostworowski zostaje skierowany do kraju. Działając na terenie okupowanej Polski przyjął pseudonim „Odra”. Komenda Główna AK skierowała go do „Obserwatorium” – specjalnej komórki starszych oficerów, przewidzianych do zadań specjalnych. W 1944 r. „Odra” po latach wiernej służby otrzymał awans na generała brygady. Kierował podziemiem wojskowym w Krakowskiem. 11 sierpnia 1944 r. gen. „Odra” został aresztowany przez gestapo w swej konspiracyjnej kwaterze przy ul. św. Marka 8 w Krakowie. Ostatnie chwile jego życia okryte są tajemnicą. Wiemy jednak, że zginął śmiercią bohatera.

W 2002 r. na ścianie pałacu w Gębicach została odsłonięta tablica poświęcona generałowi Stanisławowi Rostworowskiemu. Pałac jest własnością prywatną, warto jednak poprosić o zgodę na jego zwiedzenie
i pospacerować po otaczającym go pięknym parku. Znajduje się w nim pomnik Ludwika Mycielskiego – powstańca styczniowego.

            Mieszkańcy Gębic licznie wzięli udział w powstaniu wielkopolskim; spośród 28 urodzonych w Gębicach uczestników powstania aż 15 zostało odznaczonych Wielkopolskimi Krzyżami Powstańczymi. Walczyli głównie na froncie południowo – zachodnim, w ramach tak zwanej Grupy ,,Leszno", której dowódcą był pochodzący z Ponieca por. Bernard Śliwiński. Front ten ukształtowany w dniach 8 - 11 stycznia 1919 r., obsadzony został w większości przez oddziały z powiatu gostyńskiego i przez kilka miesięcy stanowił skuteczną barierę przed atakami Niemców z Leszna i Rydzyny.

            Wyruszamy z Gębic do Skoraszewic (ok. 4 km), mijamy po drodze pałac w Krzyżankach oraz tory kolejowe (linia łącząca Leszno
z Ostrowem) i po ok. 20 minutach jazdy jesteśmy w centrum Skoraszewic.